hərif

is. <ər.>

1. Gözə tanış gəlməyən, şübhəli görünən tip; subyekt. Bu hərif kimdir? O hərif haradan gəldi? – <Mehralı:> Müxtəsər, bankdan bizim çeklərlə pul alanda hərifləri qamarlayıblar. S. Rəh.. <Yusif:> Həriflər daşımağa macal tapmayıblar, özləri əkilsə də, çuvallar şahid qalıb. . B. Bayramov.

2. məc. Bic, çoxbilmiş, tez başa düşən, tez duyan, ayıq. Yaman hərifdir. – Bəhram hərif olduğu üçün Qulunun bu mehribanlığına əhəmiyyət vermədi və . . bu nəvazişdən sonra əməli bir təklif olacağını gözlədi. Ç.. <Hacı Murad:> Amma o da hərifdir, özünü o yerə qoymuşdu ki, guya heç bir zaddan xəbəri yoxdur. S. S. A..

3. Yüngül söyüş məqamında işlədilir. <Altunbay:> Sən də, Toğrul, xristian hərif, yaxın gəl! C. C.. <Ağasəfər:> Adə, ey . . çayqıraqlı pəzəvəng hərif! Qrammofon niyə susdu? Ə. Ə.. // məc. Alçaq, yaramaz (adı çəkilməyə layiq olmayan adam haqqında). – Nə var? – Nə oldu? – Həriflər özgə bir səngərə doldu. S. V.. Bombatək partlaram döyüş zamanı; Bütün hərifləri edərəm zəlil. S. Rüst..

4. dan. Oyun yoldaşı; oyundaş. Hərif uduzdu. – Uşaqlardan biri o birilərinə him ilə bildirirdi ki, gələn hərif xamdır. H. S.. Hərifin biri həmişə istər ki, aşıqlar alçı dursun, o birisi də gözünü dikib tovxanlara müntəzir olar. Ü. H..

5. klas. Sirdaş, yoldaş, munis. Bildim, qəmini sənin, ki çoxdur; Qəm çəkməyə bir hərif yoxdur. F..

6. Bax rəqib 2-ci mənada. Qara pəhləvan gördü, yox, hərif çox qüvvətlidir. «Koroğlu».